Myrthe van ramp naar troost
op
Ik verf mijn haar al drie jaar zelf blond. Dat gaat altijd eerst verkeerd (oranje/gele teint), dan verf ik het nog een keer (aparte blond/gele teint) en trekt het met een weekje bij (mooie blond/gele teint). Na een maand of drie als stagiaire op dit tropische eiland had ik dusdanig veel uitgroei ontwikkeld dat het tijd was om in actie te komen met de juiste kleur. Na de eerste verfbeurt had mijn plan niet bepaald zo uitgepakt als ik dat van te voren bedacht had (oranje/witte teint). Met een minimale paniekaanval maakte ik het volgende pakje verf open en ging verder met de procedure zoals ik het altijd doe. Extra verf eroverheen, erin laten trekken en een weekje minimaal gelig zijn. Ik weet niet of het de temperatuur is, het feit dat ik een ander product had gebruikt of de tijd die ik had gereserveerd om het in te laten trekken, maar ik was absoluut niet tevreden met het resultaat (paars/witte/oranje/gele teint). Ik heb de volgende dag mijn stagebegeleider gecontacteerd om te laten weten dat ik eerst naar de kapper moest om deze ramp te beperken voor ik me in het openbaar durfde te laten zien!
De eerst volgende afspraak die beschikbaar was, was om 14:00. 2,5 uur en 126 gulden verder was mijn haar enigszins verbeterd (paars/witte/kanariegele/highlights/lowlights/mengelmoes). Niet ideaal uiteraard. Omdat ik de wanhoop en uitgelopen make-up nabij was (in mijn ogen maakt het haar de vrouw, ik leek wel een barbiepop, aangevallen door een klein kind met permanente vingerverf) besloot ik het laatste te doen wat ik nog kon bedenken om dit fiasco iets te verbeteren. Ik besloot mijn moeder te bellen. Ze probeerde me te troosten met goedbedoelde opmerkingen “zelfs met m’n bril op zie ik het niet!”. Toen kwam ze met de ultieme, onverwachte opbeuropmerking, waardoor ik mijn haar voor zeker 5 minuten vergat. “Myrth, wil je wat leuks horen? We komen naar je toe.”
En heel snel al. Twee weken later stonden ze op het vliegveld. Ik had een gelukje. Op dat moment kwamen er ook stagiaires aan van Bo Curaçao. Ongeveer gelijktijdig met mijn ouders, dat betekende dat ik hen kon verwelkomen op ons mooie eilandje. Als een hyena hield ik de deur van het vliegveld in de gaten, wachtend in spanning tot papa en mama naar buiten kwamen. Ik heb de reisleidster van de Corendon dood gestalkt om te achterhalen of ik misschien had gemist dat meneer en mevrouw de Munnik naar buiten waren gekomen.
Je kunt je dus voorstellen dat ik mijn geluk niet op kon toen ze eindelijk door de deur kwamen. Ik kom uit een gezin van 4 kinderen, en nog nooit heb ik zo veel tijd alleen met mijn ouders samen doorgebracht. We hebben zo veel leuke dingen gedaan! We zijn een dagje naar de Grote Knip geweest, een mooi strandje bij Westpunt. Daar hebben we gesnorkeld, gezond en gebbq’d. Ook hebben we door Punda gestruind en zijn we wezen eten in de “Marchée”. Dat is een blauwe, overdekte hal met allemaal BBQ’s erin. Je eet voor weinig maar je krijgt een hoop. Ze hebben lokale gerechten, sommige heerlijk andere verschrikkelijk. Het is heel leuk om dingen uit te proberen. Zo heb ik hier leguaan gegeten en mijn moeder een hele bijzondere lokale soep. Ze had er veel over gehoord, dus was erg benieuwd. Helaas was de basis van de soep van een soort snotterige substantie die naar zeewater smaakte, dus was mijn moeder na een hap of 5 uitgegeten voor de rest van de middag. De leguaan was ontzettend lekker, een beetje kip-achtig met veel botjes. Soms zit het mee, soms zit het tegen.
Mama had blijkbaar al eeuwen op haar bucketlist staan om flamingo’s te gaan bekijken. Ik had bij mijn autoverhuurder voor hen een auto geregeld en bijna alle dagen dat ze er waren vrij gekregen van stage dus we hadden heel veel mogelijkheden om te gaan en staan waar we wilden. Bij Kokomo Beach in de buurt is altijd een hele groep flamingo’s. We hebben geprobeerd zo dichtbij mogelijk te komen, door naar de andere kant van het lage watertje te rijden. Helaas waren de flamingo’s alsnog een beetje bang voor ons, dus ze liepen snel naar het midden van het watertje. Mama was echter tevreden, zo dichtbij een wilde flamingo was ze nog nooit geweest.
Wat een heerlijke week hebben we gehad. Pappa is verslingerd geraakt aan de lokale bier topper: Amstel Bright. Mama heeft weinig gelegenheden onbenut gelaten om een cocktail te bestellen en we hebben veel op het strand gelegen. Ook papa en mama wilden een dagje naar klein Curaçao. We zijn met een Catamaran gegaan, een zeilboot met ook een motoronderdeel. Twee keer eerder op de boot naar klein Curaçao was ik helemaal natgeregend. Daarom dacht ik, ik ben slim, ik neem een trui en een lange broek mee. Helaas door de ruige zee klapte er heel veel water op de boot waardoor mijn kleren zeiknat werden. In de kajuit zat een hele meute opa’s te kotsen, dus daar wilde ik liever niet opdrogen. Gelukkig is de bemanning van de Catamaran inmiddels zo’n beetje alles gewend. Ze gaven me een vuilniszak om over mijn kleren heen te doen. Zo kon ik m’n warmte vasthouden en enigszins droog blijven. Op klein Curaçao hebben we weer gesnorkeld en naar schildpadden gezocht. Er was wederom een heerlijke BBQ en bij de Catamaran is er een open bar. Ik was nogal moe, dus heb die aan me voorbij laten gaan. Toch is het een leuk extraatje van de tour.
We hebben het heel leuk gehad, de week vloog voorbij. Ze zijn gister weer naar huis gegaan, al had papa daar nog niet echt zin in. Heel begrijpelijk, ik ben blij dat ik nog even twee maandjes mag blijven! Het is heel fijn om ze gezien te hebben, het beste opbeurnieuws op een verpest kapsel!
Op Klein Curacao
Boca Table