Myrthe haar afscheid van Curacao, of toch niet?

Aan alle mooie dingen komt uiteindelijk een eind. Na 5,5 maand optimaal genieten van de mogelijkheden die een tropisch eiland als Curaçao een stagiaire te bieden heeft, wordt het ook voor mij een tijd om mijn spulletjes bij elkaar te rapen. Ik heb hier veel geleerd. Over mezelf, de Antilliaanse en Nederlandse cultuur en het werkende leven. Tegen ieders verwachting in, ben ik er eindelijk toe in staat op tijd te komen. Mocht een van mijn docenten dit ook lezen, ja ik ben ook verbaasd. Zoals een van mijn favoriete televisie persoonlijkheden zou zeggen, het mannetje van de Telfort reclames, 'wie had dat gedacht?'

Curaçao is echt een oord om tot rust te komen. Ik heb al bijbaantjes sinds mijn 13e en neem zeker de laatste jaren alleen vrij op zaterdag als er een mooi feestje op de planning staat. De laatste keer dat ik een dag vrij had en eigenlijk niks te doen had voor ik naar Curaçao ging, lag al ver weggestopt in mijn geheugen. Vanaf het moment dat het vrijdagmiddag is en de stage werkzaamheden er op zitten voor die week, heb ik op Curaçao wekelijks drie dagen vakantie ervaren. Elke vrijdagavond is er een leuk feest om heen te gaan met m'n vrienden. We afteren tot in de vroege uurtjes en rapen onszelf vervolgens bij elkaar om de zware afstand van 25 meter naar de auto af te leggen zodat we naar een strand kunnen rijden om uit te brakken. Degenen die er voor in zijn kunnen zich vervolgens weer over geven aan de feestelijkheid en gezelligheid van Zanzibar. Zaterdagavond is, in tegenstelling tot Nederland, een dooie boel. Na een lekkere nachtrust kunnen we ons de volgende dag, met een goed gevulde koelbox, begeven naar het volgende strand dat eruit ziet als of je een ansichtkaartje in bent gewandeld. ‘s Avonds borrelen, kletsen en nagenieten van een volmaakt weekend en dan is het alweer tijd om verantwoordelijk te zijn op de stageplaatsen. De stageweken vliegen voorbij. Omdat het weekend zo ontspannen is, lijkt deze langer te duren dan maandag tot vrijdag. Wie had dat gedacht.

Curaçao kwam onverwachter binnen dan ik dacht. Ik had nooit gedacht dat ik een trui mee zou nemen om aan te trekken zodra ik ergens binnen kwam, om me te wapenen tegen de airco. Avocado's hebben een groter formaat dan de gemiddelde hipster in zijn wildste quinoa dromen zou kunnen inbeelden. Peren heb ik al een tijdje niet meer gespot in het fruit vak. In het vlees, dat ik koop in de winkel en bestel bij mijn favoriete Surinamer, zit meestal het bot er nog in. Onbekenden geven me tips over geheime gratis parkeerplaatsen en het insmeren met zonnebrand, in verband met persoonlijke ervaringen met huidkanker.

Hoewel niet elke Curaçaoënaar verzot is op stagiaires, is elk verveeld gezicht om te toveren met een begroeting in het Papiaments. Kakkerlakken zijn net zo groot, vies en beangstigend als ik in Amerikaanse televisieseries heb aanschouwd. Voor de prijs van een pakje sigaretten kan ik twee keer naar de bioscoop op dinsdag en woensdag. Maar mijn mooiste vondst op Curaçao? De Flamboyant. Ik weet niet of ik het hier al eerder over heb gehad, ik ben namelijk redelijk verknocht aan de Flamboyant en zal deze zeker missen en er nog veel mensen mee vervelen. Mocht je nieuwsgierigheid niet getriggerd zijn nog, dan zal ik je zeggen; ik heb weinig andere mooie dingen gezien die zo veel indruk op me hebben gemaakt als de Flamboyant. Dat gaat trouwens wel ver om zo te stellen. Des al niettemin ben ik groot fan. De Flamboyant is de mooiste boom van Curaçao. Hoewel hij niet oorspronkelijk hier vandaan komt, hij komt uit Madagascar, samen met een groot aantal verschillende soorten palmbomen, is hij voor mij heel tekenend voor het eiland. Hij staat bij bijzonder veel mensen in de tuin en is te zien langs de weg. Wat maakt deze boom zo bijzonder?

Toen ik een landhuis ging bezoeken met mijn vriendin die mij kwam opzoeken, heb ik hem voor het eerst gezien. Wat veel mensen niet weten van Curaçao, is dat als niemand meer moeite doet voor een bepaald gebouw, men het gewoon laat staan tot er een nieuwe besteding komt. In Nederland wordt een gebouw plat gewalst en wordt er een Vinex-wijk uit de grond gepompt. Op Curaçao wonen er chollers (zwevers) in het pand en hoopt het afval zich door de jaren heen op op die bewuste locatie. Dit was ook gebeurd met het landhuis dat wij bezocht hebben. Er woonden, op basis van de provisorische slaapplaatsen, duidelijk personen in de ruimtes die opengemaakt konden worden. Overal lagen om de een of andere reden lege plastic bekertjes en de deuren waren grotendeels van binnenuit afgesloten. Er was ook een grote stapel rekeningen door de poort geduwd die, niet volledig onverwacht, niet waren geopend. Het enige mooie en intrigerende aan het landhuis, was de boom op de veranda. Er stond een bordje naast dat omschreef welke boom het was. Hij groeide heel gelijkmatig alle kanten op en had varen-achtige blaadjes. De stam fascineerde me als eerst. Die was enig moment in drieën gedeeld en leek vervlochten te zijn met de verschillende delen. Niet lang nadat ik de stam had bestudeerd, ontdekte ik de bijzonderste eigenschap van de Flamboyant. Er groeien namelijk allejezus grote bruinleren peulen aan. Deze zijn meer dan een halve meter lang. In de peulen bevinden zich de zaden van de boom, zodat deze zich verder kan verspreiden.

Ik was zo gewauwd door deze peulen, dat ik er eentje wilde hebben (hele Westerse, bezitterige behoefte, I know). Toen ik een mooie had uitgekozen en bemachtigd, bleek zelfs dat hij de eigenschappen belichaamde van een natuurlijke sambabal. Als ik er mee rammelde, maakte deze geluid. De rest van de dag heb ik met mijn peul rondgelopen en er naar believen mee gerammeld. Toen ik thuis kwam en enthousiast aan mijn huisgenoten over mijn vondst vertelde, waren zij tot mijn grote verbazing ook erg onder de indruk. De peul bleek multifunctioneel. Mijn huisgenoot ontdekte dat de peul, door de kronkelige vorm ervan, tevens fungeerde als een hoofdsteun. Na nog diverse andere mogelijkheden te ontdekken waar de peul voor kon dienen, was het duidelijk. Mijn huisgenoten wilden er ook een. Toen begon de jacht naar de peul. Ik ontdekte dat, naast dat de Flamboyant in bijna elke straat te bewonderen is, er verschillende kwaliteiten qua peulen zijn. Sommigen zijn mooi leerachtig, anderen zijn meer dof bruinig. Sommigen zijn groot en welgevormd, sommigen zijn dun en knokig. Heel erg bijzonder. Toen ik me op het internet verder ging verdiepen in deze boom, ontdekte ik de schoonste kant van mijn non-verbale held. Als de boom in bloei gaat, komen er allemaal mooie rode bloemen aan. Dit zijn er zo veel dat de boom compleet rood kleurt als deze volledig in bloei is. Net nu ik wegga, zie ik het overal gebeuren. De Flamboyant gaat in bloei. Heel Curaçao wordt naast de vrolijk gekleurde huisjes overal nu ook versierd door de Flamboyant. Het liefst zit ik zelf achter het stuur, maar in deze tijd van bloei maak ik graag een uitzondering. Door het zijraampje geniet ik maximaal.

Tree-hugger Myrthe en haar favoriete boom:

Allemaal mooie dingen waar ik nooit iemand over heb gehoord, en er wordt veel gepraat. Toen ik naar Curaçao kwam dacht ik dat ik op elke hoek beroofd zou worden. Ik had vooraf, serieus, al goed nagedacht over eventuele verstop plaatsen voor mijn waardevolle spullen. Ik had besloten dat ik een plank uit de vloer zou trekken en standaard daar mijn laptop zou neerleggen. Je kan je de teleurstelling voorstellen toen ik ontdekte dat mijn vloer van marmerachtige tegels was. Achteraf ook compleet onnodig. Ik ben nooit achtervolgt, beroofd, aangevallen of geïntimideerd. Alle lokale mensen zijn altijd vriendelijk en behulpzaam geweest. Het is belangrijk om zelf op te letten en jezelf geen doelwit te maken, net als in Amsterdam. Het is jammer om in de Nederlandse media zo veel negatieve dingen over Curaçao te lezen en slechte verhalen te horen, het is eigenlijk heel erg overdreven.

Ook wordt in Nederland geoordeeld over de Antillen. Hier heb ik ervaren dat dit ook een groot misverstand is. Op Curaçao doen mensen gewoon lekker rustig aan. En waarom zou je niet? Waarom moet alles nu, vandaag, per direct? Door per dag te leven, je minder druk te maken en dingen meer op de vrije loop te laten, ben ik een stuk gelukkiger geworden. Ik ben me meer bewust van alle dingen om me heen en doe waar ik zin in heb. Ik ben bang dat als ik terug in Nederland ben, het gehaast te snel weer vat op me heeft. Dat ik voor volgende week al dingen ga vastleggen. Dat ik moet besluiten welke festivals ik ga bezoeken voor de komende maanden. Dat ik vanavond iets eet wat mama vorige week al bedacht heeft. Dat ik meer tijd in de trein doorbreng dan in m'n bed. Ik hoop dat ik mijn ontspannen sferen kan behouden en kan blijven genieten van elke dag. Uiteindelijk is dat toch het meest relevant, want nu is nu ook al weer voorbij. Wie had dat gedacht.

Zoals je je wel kunt voorstellen zal Myrthe het eiland ontzettend gaan missen. Maar…… wees nog niet getreurd! Want sinds gisteren is bekend gemaakt dat Myrthe nog twee maandjes bij ons blijft en het team van Bo Curaçao blijft versterken! Super nieuws, voor Myrthe, maar ook voor ons. Mogen wij nog twee maanden genieten van deze gekke, grappige 'flamboyante' meid, die (voor wat voor reden dan ook) ieders naam opfleurt door er een ‘A’ achter te plakken. Nou Myrtheaaaaa, we zijn blij dat je nog even blijft!

Myrthe neemt jullie mee naar.. Floatfest!